“The best of both worlds” klinkt het gezegde, maar in het geval van de gepassioneerde en super getalenteerde zanger-gitarist Marcus King, zien we ons toch verplicht om er een paar werelden bij te denken. De hartstochtelijke en oprechte mix van soul, blues, rock, Americana en jazz maken van hem de rijzende ster in het ster in het blues en jam band circuits. Dit mochten we nog maar eens beleven in een intense en prachtig gevarieerde set die Marcus King en zijn even virtuoze band speelden in een uitverkochte De Roma in Antwerpen. De blues en gitaar aficionados kleefden twee uur aan zijn lippen, in een wervelende show die geen enkel zwak moment kende. Enig minpuntje dat we kunnen bedenken is de klank die de mixer blijkbaar over de gehele show niet goed kreeg en weinig gedetailleerd en rommelig klinkt en zelfs Marcus' doordringende stem soms onverstaanbaar in de mix deed verdrinken. Wat er ook van is, de virtuoze Marcus King stond er wel, en hoe. Drie jaar geleden nagelde hij ons aan de vloer in de Ancienne Belgique in Brussel, maar vandaag deed hij daar bij de presentatie van zijn tweede solo album “Young Blood”, meer dan een schepje bovenop. 

Eigenlijk behoeft de onlangs zevenentwintig jaar geworden en uit South Carolina afkomstige Marcus King, bij de kenners geen voorstelling meer. Marcus behoort tot één van die grootste talenten in de blues en Americana wereld en heeft net zoals een Billy Strings in de bluegrass, de muziek van vader op zoon op zeer jeugdige leeftijd, als het ware met de paplepel binnengekregen. Al op achtjarige leeftijd deelde Marcus het podium met zijn vader, Marvin King, die zelf een bekend bluesgitarist was en nadat hij als tiener met vrienden vele muziekclubs onveilig maakte, richtte hij de Marcus King Band op die in 2015 een eerste album “Soul Insight” uitbracht. Warren Haynes was er dadelijk wild van en nam de youngsters onder de arm voor hun volgende, zelfgetitelde plaat, waarna de eer te beurt viel aan Dave Cobb op “Goodbeye Carolina”, die al begeesterd raakte van Marcus tijdens zijn openingsacts voor Jason Isbell en Chris Stapleton. Marcus King is ondertussen al een paar jaar verhuisd naar het muziek mekka Nashville, waar hij bevriend raakt met Dan Auerbach van The Black Keys. Het klikt enorm tussen die twee en onder de auspiciën van Auerbach, neemt King zijn eerste solo album “El Dorado” op dat dadelijk een Grammy nominatie verzilvert als beste Americana album. Ook het tweede solo album “Young Blood”, waarmee hij vandaag op tournee is, valt onder de productie van Auerbach en wordt in de muziekpers de hemel ingeprezen. 

Het lijkt bijna moeiteloos hoe Marcus King een eigen cocktail van rock, blues, soul, jazz en Americana brouwt en sommige nummers op het podium nog een extra dimensie meegeeft als jamband in Gov’t Mule stijl. Ook de door Auerbach compact gehouden songs van “Young Blood” en “El Dorado” vertellen live een veel uitgebreider instrumentaal verhaal en monden meermaals uit in hemelsbrede gitaarsolo’s. In de stompend rockende openers van de set “It’s Too Late", uit “Young Blood” en het uit “Eldorado” geplukt “The Well”, gieren de gitaarnoten van Marcus King en tweede gitarist Drew Smithers vurig in stevige classic rock stijl uit de versterkers, maar de opvolger “Whispers” is de aanzet tot de eerste roestige southern rock tonen en mondt uit in wervelend psychedelische gitaarduels.

“Like a whisper in the breeze, Just doing what I please”, zingt Marcus King overtuigend. Toch is de set keurig en mooi afwisselend opgedeeld in rock, soul, Americana en blues gedeelten en voor we het weten verkeren we in het gezelschap van Marvin Gaye’s  funky, soulvolle beauty “Trouble Man”, met schetterende blazers, gevolgd door King's amoureuze hartenbreker “One Day She’s Here”.  De blues puristen komen aan hun trekken in de slow blues "I smell Trouble", met broeierige Hammond in de achtergrond en passende blazers. Ook het gouden oudje van The Marcus King Band, het hartverscheurende en emotionele “Confessions”, knap openend op Hammond, wordt een blazersfestijn met als kers op de taart een knappe saxofoonsolo en een Marcus King die een meesterlijke solo uit zijn gitaar puurt.

Een mooie verpozing in de set vormt het ontroerende countryblues intermezzo, met het van Waylon Jennings ontleende “Good Time Charlie’s Got The Blues”, knap doorregen met slidegitaar opvulsels van Smithers en een Marcus King die de knapste countrylicks uit zijn Telecaster puurt. Niet voor niets noemt hij dit nummer één van zijn grootste lievelingen. "Good and Gone" zet op een vuurspuwende honky tonk Tele de zaal in vuur en vlam en "Blood On The Tracks" krijgt vanavond een lekker swampie kleurtje mee. Een gevierd moment is het tribuut aan één van de grondleggers van de southern rock, Lynyrd Skynyrd, in  een knetterend “Saturday Night Special”, een mooi gebaar naar de deze maand helaas overleden , Gary Rossington, het laatste bandlid. Eén van de meest te gekke nummers van de avond was de uitgesponnen Gnarls Barkley cover “Crazy”, waar een ontelbaar aantal stijlen in worden verwerkt, startend op een Fender Rhodes, die een latino vibe aan het nummer geeft, om dan een jazzy bocht te nemen richting blues rock, om dan weer langzaam uit te deinen met soulvolle blazers naar de originele versie en dan naar een finale afstevent, die bijna kakofonisch parkeert op de Mardi Gras parade in the Big Easy. Als perfecte finale afsluiter trekt Marcus King de amoureuze kaart in de emotionele ballade “Goodbye Carolina”, waar Smithers nog een laatste keer zijn slidegitaar kunsten mag tonen. 

We wensen goodbye en hopelijk een snel weerzien aan de meesterlijke Marcus King en zijn fantastische band. Hij bewees vanavond nog maar eens zijn instrumentale virtuositeit en komt vocaal even sterk uit de hoek. Spijtig dat de perfecte mix soms zoek was, maar dit weerheild een zevenentwintigjarig talent met reeds vijf knappe albums op zijn conto niet om zich op het podium als ware leader of the band zichzelf te overstijgen. Deze jongen is simpelweg een fenomeen, alle Auerbach’s nog aan toe. 

Yvo Zels

Meer foto's